21-10-2013

Het geluk van de Bemuurde Weerd

Soms zou ik willen dat ik een paar decennia eerder leefde. De jaren `70 lijken me wel wat. En niet vanwege de mode, de muziek of de vrije liefde – hoewel ik die graag op de koop toe zou nemen. Nee, mijn hunkering komt voort uit een zachte vermoeidheid die velen van ons voelen: een vermoeidheid ten opzichte van onze maatschappij vol informatie, reclame, verslavend internet en rinkelende telefoons. Het constant onderbroken worden, afgeleid, door media die met de dag sneller en sneller lijken te moeten gaan, korter, efficiënter, minder intellectueel, wordt ons soms gewoon te veel. Het recente verleden, de jaren `70, `60 of zelfs `50 lijken dan opeens zoveel aantrekkelijker, een exotische vakantie in eigen land. Een tijd waarin je voor je informatie naar buiten moest, waarin je elkaar brieven schreef, je wel kon bellen maar misschien liever even langs liep, dat moet toch heerlijk zijn?

Uit hetgeen nog van die tijd over is, spreekt de rust die zo`n bestaan met zich mee brengt. In oude radio-interviews wordt heerlijk traag gesproken. Moest men iets complex en wetenschappelijks uitleggen, dan werd de tijd genomen die daar voor nodig was. Kranten brachten artikelen die lang en diepgravend waren. In een platenzaak bij mij op de hoek werkt een wat oudere man die nog zo spreekt. Vergeleken met zijn beheerste, onverstoorbare manier van doen, gedraag ik me zelfs op mijn kalmste dagen als een chihuahua met een paniekaanval. Soms vind ik in een oude platenhoes een getypt en gekopieërd reclamevelletje: ‘Wilt u altijd op de hoogte gehouden worden van de nieuwste muziek in onze collectie? Stuur dan een briefkaart naar…”. Zalig, werkelijk zalig. Ik verlang naar dat tempo.

Nou weet ik wel dat ik de zaken idealiseer. Dat er verworvenheden zijn in onze tijd die ik niet zou willen missen. Dat we alweer zoveel meer te weten zijn gekomen dan toen. Als ik dan zonodig met een vaste telefoon wil bellen, de mobiel de deur uit wil doen, naar het Centraal wil lopen om te zien hoe laat de trein gaat, dan kan ik dat toch gewoon doen? Veel van het leeftempo van de afgelopen decennia is naar het nu te halen. Dat hebben we grotendeels zelf in de hand. Dan blijkt dat ik het toch wel handig vindt, de grote bibliotheek die het internet is, de computer waarop ik typ en componeer. En zo mooi, die prachtige detailfoto`s van het heelal, al die kennis die er destijds nog niet was, de ziekten die we genezen kunnen!

Daarom geniet ik maar van de kleine jaren `60 momenten die zich in het nu aandienen. Vorige week is in Utrecht, waar ik woon, een stuk van een kade ingestort. Door zware regenval, het eigen gewicht en een mogelijk lichte suicidale inborst heeft een boom zichzelf met kadewand en al in de gracht gekieperd. Zo`n mooie oude kadewand die de middeleeuwse binnenstad van Utrecht de moeite waard maakt, zo`n vochtige muur waaruit diepgroene varens groeien, zo`n onmisbaar onderdeel van de middeleeuwse binnenstad waar de Utrechters zo van houden!

Zo blijkt althans. De kade ligt op mijn dagelijkse route, en mijn hart maakte een sprongetje toen ik merkte dat er dag na dag groepen mensen naar de herstelwerkzaamheden staan te kijken. Niet even snel in het voorbijgaan, nee! Ze leunen over de railing op de brug, staan aan de overkant van het water te genieten van de zon, maken grote gebaren terwijl ze met andere omstanders over toedoen en gevolg van de ravage staan te debateren. Het zijn niet alleen oude mannetjes die er staan, maar ook ouders, kinderen, stelletjes, en van die hippe, haastige mensen die foto`s maken met hun telefoons. Allemaal komen ze op de kade tot stilstand, tot rust. Mensen van alle leeftijden en elk pluimage houden halt bij een ingestorte kademuur alsof dit het enige uitje is dat ze zullen krijgen dit weekend. Een vleugje van het geluk van vroeger aan de Bemuurde Weerd.

Er is nog hoop!